Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

6. Μια φορά κι έναν καιρό...


Τρία Κοριτσάκια… ένα παραμύθι.


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τρία κοριτσάκια. Η Τάνια, η Άννα και η Νικολέττα, ή αλλιώς οι Τρείς Σωματοφύλακες. Την Άννα την γνώρισα πριν ακόμα γεννηθεί η αδερφή μου η Νικολέττα. Εκτός του ότι οι γονείς της πάντρεψαν τους δικούς μου, ήταν και πολύ καλοί φίλοι. Έτσι όταν ήρθε στον κόσμο η μικρή Αννούλα είχε ήδη μια ‘’αδελφούλα΄', εμένα. Από πολύ μικρές ήμασταν αχώριστες. Παίζαμε, μιλάγαμε ατέλειωτες ώρες και όταν ερχόταν η ώρα του αποχωρισμού πάντα πλαντάζαμε στο κλάμα και παρακαλούσαμε τους γονείς μας να κάτσουν λίγο ακόμα προκειμένου να είμαστε μαζί. Είχαμε όλες 2 χρόνια διαφορά η μία από την άλλη. Εγώ ήμουν η μεγαλύτερη, μετά η Άννα και τελευταία η Νικολέττα (το μικρό της παρέας). Όταν ξεχνούσα να βασανίσω την αδερφούλα μου, είχα πάντα την Άννα να μου το θυμίζει. Ήταν κι αυτή ένα μικρό διαολάκι σαν εμένα παρ’ όλο που δεν της φαινόταν καθόλου. Είχε το πιο γλυκό και αθώο προσωπάκι, κατάξανθα μαλλάκια και καλούς τρόπους (μπροστά στους άλλους). Πιο πολύ έμοιαζαν η Άννα και η Νικολέττα για αδερφές (κι εγώ η κόρη του κηπουρού που ξέμεινε στο σπίτι τους). Κι όμως, στον χαρακτήρα ήμασταν σχεδόν ίδιες. Μέσα στην διαολιά και την σκανταλιά.

Επειδή σε όλες μας άρεσαν πάρα πολύ τα παραμύθια, όταν βρισκόμασταν φροντίζαμε πάντα να αναπαριστάνουμε τις πριγκίπισσες και τις βασιλοπούλες. Μέχρι που ανακαλύψαμε ένα καινούριο παιχνίδι. Γιατί να μην το κάνουμε άλλωστε πιο ενδιαφέρον! Όλο τα ίδια και τα ίδια καταντάει βαρετό! Έτσι, αποφασίσαμε να παίζουμε η κάθε μια από έναν συγκεκριμένο ρόλο. Η Άννα μπορεί να ήταν μικρότερή μου αλλά ήταν πάντα η ψηλότερη (στα 8 της χρόνια νόμιζες πως ήταν 12), γι’ αυτό λοιπόν πάντα έπαιζε τον άντρα, εγώ σαν μεγαλύτερη είχα τον βασικό γυναικείο ρόλο και η μικρή Νικολεττίτσα έπαιζε όλους τους υπόλοιπους. Με λίγα λόγια…

Τάνια : Σταχτοπούτα, Odette, Ariel, Jasmine, Clara, Candy (Σύμβουλοι)
Άννα : Πρίγκιπας, Siegfried, Βασιλόπουλο, Aladdin, Καρυοθραύστης, Anthony (Βασιλιάς)
Νικολέττα : Κακιά μητριά, Κυνηγός, Φούσκας, Jafar, Ποντικός, Elisa (Αηδόνι)
Κατά την γνώμη μας η διανομή ήταν πολύ δίκαια αλλά όχι για την μικρή Νικολέττα. Μια μέρα λοιπόν που παίζαμε την Σταχτοπούτα, η μικρή μου αδερφούλα επαναστάτησε (= άρχισε να μυξοκλαίει).

-          Βρε κορίτσια, εγώ γιατί παίζω πάντα τους χαζούς ρόλους; Θέλω κι εγώ να είμαι η Σταχτοπούτα μια φορά! Βαρέθηκα πια! Σε όλο το έργο μόνο μια λέξη είπα κι αυτή ήταν ‘’Σκούπιζε’’!
\
-          Δεν είναι χαζοί ρόλοι Νικολέττα μου! Αν δεν υπήρχε η κακιά μητριά, δεν θα υπήρχε το παραμύθι. Ο δικός σου ρόλος είναι ο πιο σημαντικός! Άλλωστε η Τάνια πρέπει να παίζει την Σταχτοπούτα αφού είναι μεγαλύτερη κι απ’ τις δυο μας. Νομίζεις εμένα μ’ αρέσει να παίζω συνέχεια τον άντρα?

-          Πω πω! Τι γκρινιάρες που είσαστε και οι δύο! Εσύ μικρή πολλά λες, δεν φτάνει που σε αφήνω να παίζεις, μιλάς κι από πάνω! Όσο για σένα Άννα, συγγνώμη αλλά φαντάζεσαι την Σταχτοπούτα να κουβαλάει στα χέρια της τον Πρίγκιπα? Παραείσαι νταρντάνα για Πριγκίπισσα! Δεν το βλέπεις?

-          Αμάν πια! Δεν είστε δίκαιες! Αλλά δεν θα μεγαλώσω? Και πριγκίπισσα θα γίνω και θα σας τρώω κι όλους τους πρίγκιπες! Θα σας δείξω εγώ!

Τι δήλωση κι αυτή! Φυσικά τότε την αγνοήσαμε και οι δύο. Που να ξέραμε ότι θα ερχόταν μια μέρα που θα μας έβαζε τα γυαλιά! Ποιο; Το μικρό!


Τρεις γυναίκες… ένα κέρμα.

-          Α: Φιλενάδα! Ήρθα!
-          T: Βρε βρε! Σαν τα χιόνια! Αχ Αννούλα του χιονιά! Καλώς όρισες αγαπημένη μου!
-          A: Θέλω νέα! Πάμε για ένα ποτάκι να τα πούμε;
-          T: Εννοείται! Που και πότε;
-          A: Σήμερα κατά τις 10, Γκάζι μεριά;
-          T: Έγινε, θα το πω και στην μικρή και θα σε πάρω τηλέφωνο πριν φύγω από το σπίτι. Τα λέμε από κοντά!!!
-          A: Ανυπομονώ!

Στα 18 της χρόνια η Άννα πήγε στην Ιταλία και συγκεκριμένα στην Βερόνα για να σπουδάσει Ιατρική. Σήμερα, στα 32 της πια, μένει ακόμα εκεί και κάνει την ειδικότητά της. Μια δερματολόγος είναι πάντα χρήσιμη στην οικογένεια. Το botox πάει κι έρχεται άλλωστε, δεν θα έλεγα όχι σε καμιά ενεσούλα σε μερικά χρονάκια (Προς το παρόν το μωρουδίσιο δερματάκι μου δεν έχει ανάγκη από τέτοια μαραφέτια… άντε καμιά κρεμούλα που και που).

Κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι έρχεται στην Ελλάδα για διακοπές και φυσικά δεν χάνουμε την ευκαιρία να βρεθούμε και να πούμε τα νέα μας. Πριν λίγες μέρες λοιπόν, ξαναβρεθήκαμε! Αφού κανονίσαμε χαλαρό ποτάκι (αν και όποτε λέμε να βγούμε για ‘’χαλαρό’’ ποτάκι, καταλήγουμε να γυρνάμε το ξημέρωμα, έχοντας πιεί όλο το Βόσπορο) βάλαμε κάτι casual και βουρ για Γκάζι. Άλλωστε δεν βγαίναμε για να βρούμε γκόμενο αλλά για να δούμε την καλύτερη μας φίλη που μας έλειψε τόσο πολύ! Περιττό να πω, πως μόλις ειδωθήκαμε πέσαμε η μια στην αγκαλιά της άλλης. Κάναμε την βόλτα μας και βρήκαμε ένα πολύ συμπαθητικό μπαράκι στολισμένο με χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και πολύ ζεστή ατμόσφαιρα. Δεν είχε πάρα πολύ κόσμο κι έτσι  βρήκαμε εύκολα θέση στο αγαπημένο μας σημείο, το μπαρ! Παραγγείλαμε τα ποτάκια μας κι αρχίσαμε να λέμε τα νέα μας.

Τάνια : Blog, Εθελοντισμός, Ραντεβού στα τυφλά, κανένα ίχνος δουλειάς ή γκόμενου.

Άννα : Δουλειά, γυμναστήριο, σπίτι με Μάνο (ο boyfriend), κανένα ίχνος ξεκούρασης ή διασκέδασης (με ή χωρίς τον boyfriend).

Νικολέττα : Δουλειά, Ζωγραφική, Γαλλικά, κανένα ίχνος πρίγκιπα ή γκόμενου.

Και στις τρεις μας κάτι λείπει. Και οι τρεις ψάχνουμε κάτι και δεν το βρίσκουμε. Θες φταίει η τύχη, οι συγκυρίες, οι συνθήκες; Το θέμα είναι πως ακόμα και τις τρεις μαζί να μας έβαζες, πάλι κάτι θα μας έλειπε. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ξεκινήσαμε να πίνουμε το δεύτερο ποτάκι μας, 
όταν η Νικολέττα μας ενημέρωσε πως…

-          Ν: Έχω μια φανταστική ιδέα! Το κέρμα! Να παίξουμε το κέρμα!
-          T: Ναι! Το κέρμα! Τέλεια ιδέα! Άντε να γελάσουμε λίγο γιατί θα μας πιάσει κατάθλιψη χριστουγεννιάτικο!
-          A: Ποιο κέρμα βρε παιδιά; Πείτε και σε μένα την ξενιτεμένη που έχω χάσει επεισόδια!






‘’Το κέρμα’’

Έχεις βγει έξω με τις φίλες σου, τα έχετε πει όλα και βαριέστε αφόρητα. θέλεις να κάνεις τη νύχτα σου λίγο πιο ενδιαφέρουσα; Υπάρχει λύση! Το κέρμα! Βγάζεις ένα κέρμα από το πορτοφόλι σου. Οι φίλες σου συνωμοτούν και σου λένε τι πρέπει να κάνεις αν φέρεις κορώνα. Συνήθως είναι κάτι έξω απ’ τα νερά σου, ντροπιαστικό ή κάτι που δεν θα έκανες ποτέ. Αν φέρεις γράμματα, τότε κάνεις τον σταυρό σου γιατί μόλις την γλύτωσες. Το κέρμα μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί σε περίπτωση που βρίσκεσαι σε κάποιο δίλημμα και αδυνατείς να πάρεις την σωστή απόφαση. Συνήθως τη στιγμή που το κέρμα είναι για δέκατα του δευτερολέπτου στον αέρα, συνειδητοποιείς ακριβώς τι θέλεις να κάνεις. Κι αν συνεχίζεις να αμφιβάλλεις, τότε ακολουθείς τη συμβουλή του κέρματος ενώ αν τελικά αποτύχεις, δεν χρειάζεται να κατηγορήσεις τον εαυτό σου. Για όλα φταίει αυτό το μικρό αναποδιασμένο κερματάκι. 





 1.       Η Τάνια και ο ‘’Βάτραχος’’.

-          N: Τάνια εσύ πρώτη! Είσαι και η μεγαλύτερη, μην ξεχνιόμαστε!
-          T: Ότι θυμάστε, χαίρεστε! Για πείτε… Τι πρέπει να κάνω; Νικολέττα είμαι σίγουρη πως θα σκεφτείς κάτι σιχαμερό για να με εκδικηθείς γι’ αυτά που έγραψα στο blog μου! Είμαι έτοιμη! Ρίχτο!
-          N:Εγώ να θέλω να σε εκδικηθώ; Μα γιατί; Τι μου έκανες;
-          T: Ότι πεις Κρουέλα! Ακούω!
Ήμουν σίγουρη πως μετά από τόση χολή που έχει μαζευτεί μέσα της τόσα χρόνια, το δηλητήριο του Σκορπιού θα εκρήγνητο από στιγμή σε στιγμή.
-          Ν: Λοιπόν, τα ‘παμε με την Άννα και τα συμφωνήσαμε. Τους βλέπεις αυτούς τους τρεις παππούδες που κάθονται στην γωνία;
-          T: Ωχ, ναι!
-          N: Εσύ θα πας στον καραφλό και θα του δώσεις το τηλέφωνό σου. Μετά θα του δώσεις ένα φιλί στο μάγουλο και θα του πεις πως είσαι ‘’διαθέσιμη’’ σε περίπτωση που ενδιαφέρεται να ‘’βρεθείτε’’.
-          T: Ε δεν πάτε καλά! Θα πάθει καμιά συγκοπή ο άμοιρος και θα τον τρέχουμε βραδιάτικο! Ρε Άννα, πες κάτι!
-          A: Μην πας να το αποφύγεις! Θα το κάνεις! Κι αυτό είναι μόνο η αρχή κυρά μου! Στρίψε το κέρμα τώρα να δούμε τι θα γίνει!

Μα τον παππού; Τόσα ωραία παιδιά έχει εδώ μέσα! Χάθηκε να φιλήσω κάποιον που να μου αρέσει; Μπορεί έτσι να ξεκινούσε ένας μεγάλος έρωτας. Αλλά έτσι που μου τα έκαναν, ο έρωτας μου δεν πρόλαβε να ανθίσει και ήδη μαράθηκε.
-          
       Τ: Άντε να δούμε τι θα γίνει! Έτοιμες; Με το 1, με το 2, με το 3! (Γράμματα, γράμματα, γράμματα)
-          N: Κορώνα! Άντε στον παππού!!!
-          T: Φτου! Δεν πάω χωρίς σφηνάκι. Δώστε μου να πιω! Μα τι βλακείες με βάζετε και κάνω!
-          N: Έλα που δεν σ’ αρέσει τώρα!
-          T: Δεν σχολιάζω! Άλλα, επειδή ότι δεν μπορείς να αποφύγεις, μπορείς τουλάχιστον να το απολαύσεις, φτιάχνω μαλλί, βάζω κραγιονάκι, λίγο αρωματάκι και ορμάω!
-          N: Πάει ο παππούλης!

Κι έτσι ακριβώς έκανα. Βάζοντας όλη μου την θηλυκότητα και το πιο sexy περπάτημά μου ξεκίνησα προς το υποψήφιο θύμα μου. Καθώς πλησίαζα τα πρόσωπα και των τριών έλαμψαν από χαρά και προσμονή. Πλησίασα στο αυτί του καραφλού κυριούλη (ο οποίος είχε γουρλώσει τα μάτια λες και έβλεπε εξωγήινο) και του ψιθύρισα στο αυτί όσο πιο γρήγορα μπορούσα…
-          
       T: Συγγνώμη που σας ενοχλώ αλλά έχουμε βάλει ένα στοίχημα με τις δύο πανηλίθιες φίλες μου, είναι αυτές που κάθονται στο μπαρ, ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΤΕ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕΤΕ, και πρέπει να σας δώσω ένα φιλί στο μάγουλο και το τηλέφωνό μου αλλιώς θα είμαι υποχρεωμένη να πληρώσω όλα τα ποτά τους και δεν με συμφέρει, γιατί θα μου φύγει μια περιουσία μια και οι δυο τους είναι ένα βήμα από τους Ανώνυμους Αλκοολικούς. Γι’ αυτό σας παρακαλώ προσποιηθείτε πως δεν ξέρετε τίποτα κι αφήστε με να κάνω την δουλειά μου και να πάω στην ευχή της Παναγίας.

-          Κ: Κοπέλα μου, δεν χρειαζόταν να μου τα πεις όλα αυτά για να σε αφήσω να με φιλήσεις. Κι αν θες να μου δώσεις και το τηλέφωνό σου, δεν έχω καμία αντίρρηση!

Άντρες παιδί μου! Και 100 χρονών να φτάσουν πάλι θα γκομενίζουν! Ήμουν έτοιμη να του πω να πάει στην γυναίκα του χριστουγεννιάτικο αντί να τριγυρνάει στα μπαρ στην ηλικία του αλλά είπα να μην ανοίξω το στόμα μου. Λόγω της ημέρας… Του είπα να κάνει πως πληκτρολογεί το τηλέφωνό μου στο κινητό του, τον φίλησα στο μάγουλο, χαμογέλασα όσο πιο γλυκά μπορούσα και  γυρνώντας προς το μπαρ βλέπω την Άννα και τη Νικολέττα να έχουν λυθεί στα γέλια και να σχηματίζουν καρδούλες με τα χέρια τους. Η αλήθεια είναι πως ήμουν κι εγώ έτοιμη να ξεσπάσω σε γέλια αλλά δεν ήθελα να τους κάνω την χάρη. Είχα ήδη καταστρώσει σχέδιο εκδίκησης στο πονηρό μου μυαλουδάκι.

-          Τ: Σταματήστε με τις καρδιές γιατί θα σας τα κόψω τα χέρια!
-          A: Τι σου είπε ο παππούς; Θα ξαναβρεθείτε;
-          T: Αν χτυπήσει το τηλέφωνό μου και είναι αυτός να ξέρεις πως θα στο φέρω καπέλο!
-          A: Έλα παραδέξου ότι είχε πλάκα! Αφού το διασκέδασες!
-          T: Κάτσε να δεις πως θα το διασκεδάσεις κι εσύ τώρα Αννούλα μου!


 1.       Η Άννα και η ‘’Βασίλισσα’’.

-          Α: Τάνια, το μάτι σου γυαλίζει, το ξέρεις; Αλλά μην ξεχνάς πως εγώ δεν είμαι φοβιτσιάρα σαν εσένα. Σου υπόσχομαι πως ότι και να μου πεις να κάνω, όχι μόνο θα το κάνω αλλά θα το ευχαριστηθώ κι όλας!
-          T: Αυτό να δω και μετά θα φιλήσω τον παππού στο στόμα απ’ την χαρά μου!  Μην λες μεγάλα λόγια φιλενάδα!
-          A: Είναι προφανές πως κάτι έχεις σκεφτεί εσύ! Θα ήθελες να μοιραστείς τις σκέψεις σου μαζί μας;
-          T: Χαρά μου! Λοιπόν Αννούλα μου γλυκιά, θα σου κάνω μια ερώτηση και θέλω να μου απαντήσεις με πάσα ειλικρίνεια, εντάξει;
-          A: Πάντα!
-          T: Κοίτα λίγο τις κοπέλες γύρω σου. Ποια απ’ όλες είναι η πιο όμορφη, η πιο σέξι κι αν μπορούσες να ήσουν μία από αυτές, ποια θα ήθελες να ήσουν; Εμείς εξαιρούμαστε!
-          A: Μάλιστα. Εννοείται πως δεν θα ήθελα να ήμουν καμία άλλη και πως πιστεύω πως είμαι τέλεια αλλά εφ’ όσον το θέτεις έτσι, θα σου πω. Αυτή που κάθεται κάτω από τον Dj. Η ξανθιά με το στήθος που είναι έτοιμο να χυθεί στο πάτωμα και την ανύπαρκτη φουστίτσα! Μα κοίτα πως την κοιτάνε όλοι!
-          T: Βγες κι εσύ με το βρακί στον δρόμο, βάλε και 2 μαξιλάρια κάτω από το στήθος σου για να φουσκώσει και θα σου πω εγώ πως θα τους τρέχουνε τα σάλια!
-          N: Ή μπορείς απλά να βγεις τελείως τσίτσιδη να τελειώνει η υπόθεση.
-          T: Σωστά! Λοιπόν, άκου τι θα κάνεις. Αν φέρεις κορώνα, θα πας στην κοπέλα και θα της πιάσεις την κουβέντα. Μπορείς να της πεις ότι από κάπου την ξέρεις, θα ρωτήσεις το όνομά της, που μένει και ότι άλλο μπορείς να σκεφτείς. Μετά θα της ζητήσεις φωτιά για το τσιγάρο σου. Αυτή ως φαίνεται καπνίζει, οπότε σίγουρα θα προσφερθεί να στο ανάψει. Αφού λοιπόν κάνει την κίνηση, εσύ θα αγγίξεις το χέρι της με τρόπο. Μετά θα χαϊδέψεις με το χεράκι σου το μάγουλό της και…
-          A: Αυτό κάτι μου θυμίζει και δεν μ’ αρέσει καθόλου! Πες μου ότι δεν είναι αυτό που νομίζω!
-          T: Κι όμως αυτό είναι! Θυμάσαι την θεά στο Paradise στην Μύκονο, που με πλησίασε, μου ζήτησε φωτιά και μετά πήγε να με φιλήσει στο στόμα; Ε αυτό ακριβώς πρέπει να κάνεις κι εσύ!
-          N: Βρε Τάνια! Έλεος πια! Τι πήγες και θυμήθηκες; Δεν την λυπάσαι;
-          T: Καθόλου αλλά περίμενε να ρίξει και το κέρμα πρώτα. Μπορεί να φέρει γράμματα και να την γλυτώσει!

Δεν είμαι πολύ κακιά, είμαι; Εντάξει, λιγάκι. Δεν με ένοιαζε αν θα φέρει κορώνα. Απλά ήθελα να δω το πρόσωπό της όταν θα άκουγε την αποστολή της. Μόνο και μόνο αυτό άξιζε τον κόπο. Και φυσικά δικαιώθηκα. Για λίγα λεπτά δεν έλεγε κουβέντα, κι όσο εκείνη δεν μίλαγε τόσο εγώ γελούσα. Είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό και το βλέμμα καρφωμένο στο υποψήφιο θύμα της. Για να της δώσουμε θάρρος, της παραγγείλαμε σφηνάκι και την προτρέψαμε να ρίξει το κέρμα.

-          T: Ορίστε το κέρμα σας κυρία μου! Κι όπως είπες θα το κάνεις και θα το ευχαριστηθείς κι ολας. Σωστά;
-          A: Τάνια άσε με γιατί με έχεις κάνει μπουρλότο! Παρ’ όλα αυτά ή παίζουμε σωστά ή δεν παίζουμε καθόλου. Πάμε!

Ο φόβος στο πρόσωπό της ήταν ολοφάνερος. Το χέρι της έτρεμε όταν πήρε διστακτικά το κέρμα από το χέρι μου. Η επόμενη κίνηση θα ήταν μοιραία και το ήξερε. Έπαιζε την ζωή της κορώνα-γράμματα και τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο από την στιγμή που αυτό το  μικρό κέρμα θα έπεφτε από τα ίδια της τα χέρια(Ίσως να υπερβάλλω λίγο αλλά πάντα μου άρεσαν οι ιστορίες μυστηρίου). Η Άννα το κοίταξε για τελευταία φορά, πήρε μια βαθειά ανάσα, έκλεισε τα μάτια και το πέταξε στον αέρα.

-          N: Βρε Άννα, μα που το πέταξες; Δεν το βλέπω πουθενά μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι!
-          T: Το είδα! Το είδα! Πίσω από μπαρ έπεσε! Πάλι καλά που δεν έσπασες τίποτα, ώρα ήταν να πληρώνουμε και τα σπασμένα σου τώρα!
-          N: Να ζητήσουμε από τον barman να μας πει αν είναι κορώνα ή γράμματα.
-          A: Γιατί δεν τον ρωτάς εσύ Νικολέττα; Νομίζεις δεν σε έχουμε καταλάβει πως τον γλυκοκοιτάζεις τόση ώρα;
-          N: Μίλα πιο σιγά Άννα! Θα σ’ ακούσει! Ωραίος δεν είναι; Τι όμορφο χαμόγελο που έχει!
-          T: Καλός είναι. Άντε, θα ρωτήσεις τώρα να μάθουμε; Με έχει φάει η αγωνία!
-          N: Γιατί δεν ρωτάς εσύ;
-          T: Γιατί εξακολουθώ να είμαι μεγαλύτερή σου και μπορώ να σε τυραννάω όσο και όποτε θέλω!
-          N: Κι εγώ σ’ αγαπώ αδερφούλα μου. Και ναι ειρωνικά το λέω. Άντε, πάω.

Αν εγώ θεωρούμαι η τρελή της παρέας  και η Άννα η ατίθαση, τότε η Νικολέττα είναι σίγουρα η ντροπαλή. Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη ώθηση κι όποτε βρίσκω ευκαιρία, δεν την αφήνω να πάει χαμένη.

-          N: Συγγνώμη να σου πω λίγο;
-          G: Ορίστε!
-          N: Μας έπεσε ένα κέρμα πίσω από το μπαρ, μπορείς να δεις αν είναι κορώνα ή γράμματα;
-          G: Περίμενε μισό λεπτό να το βρω πρώτα.
-          N: Εκεί κάπου κοντά στα ποτήρια πρέπει να είναι.
-          G: Το βρήκα!
-          N: Μπορείς να μας πεις τι είναι;
-          G: Γιατί;
-          N: Δεν μπορώ να σου πω! Απλά πες μας!
-          G: Κι εγώ τι θα κερδίσω;
-          N: Δεν ξέρω! Το κέρμα;
-          G: Κάτι άλλο θα ήθελα αλλά θα σου πω μετά. Γράμματα!

Όχι, όχι, όχι! Γιατί ότι θέλω εγώ ποτέ δεν γίνεται; Γιατί, γιατί, γιατί;  Η ανακούφιση στο πρόσωπο της Άννας ήταν απερίγραπτη, το ίδιο και το διαβολικό βλέμμα της. Ποιος ξέρει τι με περιμένει όταν ξαναπαίξουμε! Ειλικρινά δεν θέλω να έρθει αυτή η καταραμένη η στιγμή που θα πάρω το κέρμα στα χέρια μου.

-          T: Τι να κάνουμε; Αυτά έχει η ζωή! Νικολέττα! Η σειρά σου τώρα!
-          A: Σαν πολύ δεν γλύκανες εσύ; Μη νομίζεις ότι θα το ξεχάσω το σημερινό έτσι εύκολα! Σου την φυλάω, να το ξέρεις!
-          N: Αχ βρε Άννα, πως της την έφερες έτσι! Ο Θεός να βάλει το χέρι του να φέρω κι εγώ γράμματα!
-          T: Για να δούμε…



 3.       Η Nick και ο Greek.

-          T: Νικολέττα , δεν είναι απαραίτητο να ρίξεις το κέρμα.
-          N: Γιατί; Εγώ δεν θα παίξω;
-          T: Δεν με κατάλαβες καλά. Εσύ θα παίξεις έτσι κι αλλιώς. Είτε κορώνα φέρεις, είτε γράμματα, δεν μας ενδιαφέρει. Αυτό που θα σου πούμε θα το κάνεις θες δεν θες.
-          N: Τι; Για να σας πω! Έχετε υπόψη σας πως μεγάλωσα και δεν είμαι πια το αποβλακωμένο πεντάχρονο που κάνατε ότι θέλατε. Έχω κι εγώ λόγο σε όλα αυτά!
-          T: Καλά καλά, ορίστε! Ρίξε το κέρμα να δούμε τι θα καταλάβεις. Αφού κορώνα θα φέρεις. Τι κάθεσαι και σκας;
-          N: ... Κορώνα. Εσύ κα Έξυπνη που τα ξέρεις όλα, δεν μας λες και 6 αριθμούς μήπως και κερδίσουμε το Λόττο και σωθούμε;
-          A: Ναι βρε Τάνια, να δώσεις κάτι και στην φιλενάδα σου. Τόσα χρόνια κολλητές! Για να μην πω αυτοκόλλητες!
-          T: Δεν τα αφήνετε αυτά τώρα; Πίσω στο θέμα μας! Άννα, τι θα έλεγες αν η αγαπητή μας Νικολέττα τα έριχνε στον barman;
-          A: Θα έλεγα πως η ιδέα σου, αγαπητή Τάνια, είναι εξαιρετική!
-          N: Κι εγώ λέω αγαπητές μου πως είστε δύο υποχθόνια φαρμακερά φίδια! Αφού ξέρετε πως δεν μ’ αρέσει να τρέχω πίσω από τα παντελόνια κανενός. Ο άντρας….
-          A&T: …είναι ο κυνηγός. Αν θέλει ας κυνηγήσει, κι αν όχι ας ψοφήσει.
-          N: Έχω γίνει γραφική ε;
-          A: Μπα, καθόλου! Λοιπόν, εγώ λέω να ξεκινήσουμε με ένα σφηνάκι. Νικολέττα παρήγγειλε μας 3 τεκίλες και πες στον barman να βάλει και για εκείνον μια. Μόνο που την στιγμή που θα το πεις, θα του κλείσεις και το ματάκι. Απλά πράγματα για αρχή.
-          T: Συμφωνώ! Ας ξεκινήσουμε με κάτι απλό μην σκιαχτεί ο δύσμοιρος. Δεν ξέρει τι τον περιμένει!

Έτσι λοιπόν η Νικολέττα έκανε αυτό που της είπαμε. Παρήγγειλε τα σφηνάκια και με όλο το σκέρτσο και το νάζι που την διακρίνει, του έκλεισε και το ματάκι. Το ψάρι καταβρόχθισε το δόλωμα και τα σφηνάκια άρχισαν να πετούν πάνω από το bar σαν γλάροι! Δεν ξέρω πόσα ήπιαμε αλλά προφανώς ήταν αρκετά για να ανεβάσουν τη Νικολέττα πάνω στο bar όπου κι έδωσε ρεσιτάλ τσιφτετελιού. Τι λίκνισμα ήταν αυτό! Τι πέρα δώθε το κορμί! Και να σου ο barman από κάτω να πετάει χαρτοπετσέτες και να φωνάζει: ‘’Κούνα το πισινάρα μου!’’.  Ενώ λοιπόν όλοι απολαμβάναμε το ‘’θέαμα’’, χορεύαμε, πίναμε και διασκεδάζαμε…

-          A: Βρε Τάνια, αυτή η αδερφή σου είναι σα να έχει μπει στο σώμα της Shakira! Δεν την έχω ξαναδεί έτσι!
-          T: Ποια Shakira; Η Τσακίρα δε λες καλύτερα! Κάποιος να την πιάσει γιατί θα γκρεμοτσακιστείιιιιιιι!

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή η Shakira γλίστρησε στις χαρτοπετσέτες και προσγειώθηκε φαρδιά πλατιά στο κεφάλι του barman. Στην ελεύθερη πτώση της πήρε παραμάζωμα ότι ποτήρι και μπουκάλι υπήρχε πάνω στο bar κάνοντάς μας μούσκεμα όποτε αφού βεβαιωθήκαμε ότι είναι καλά, εγώ και η Άννα κατευθυνθήκαμε προς το μπάνιο.

-          A: Χριστέ μου τι ήταν αυτό! Θα κατουρηθώ στο γέλιο!
-          T: Αχ μην κατουρηθείς κιόλας! Μυρίζεις που μυρίζεις  κρασί από πάνω μέχρι κάτω!
-          A: Άντε τέλειωνε, πάμε να δούμε τι γίνεται! Έτσι όπως έχει γίνει αυτή, δεν είναι να την αφήνεις ούτε λεπτό μόνη της!
-          T: Εγώ το διασκεδάζω αφάνταστα! Καιρός ήταν να το ρίξει και λίγο έξω. Να κάνει τις τρελίτσες της και τις κορδελίτσες της.

Γυρνώντας προς το bar κι ενώ τα συζητούσαμε με την Άννα, έψαχνα να βρω τη Νικολέττα. Δεν την έβλεπα πουθενά. Όταν φτάσαμε στο σημείο που καθόμασταν παρατήρησα πως και ο Nick έλειπε από την θέση του. Κοιτάζαμε δεξιά, κοιτάζαμε αριστερά, τίποτα. Τα πράγματά μας ήταν όλα εκεί που τα είχαμε αφήσει. Μαζί και τα δικά της. Οπότε αποκλείεται να έφυγε και να μην πήρε μαζί την τσάντα της. Στο μπάνιο δεν ήταν, έξω δεν ήταν, ψάξαμε όλο το μαγαζί, η Νικολέττα άφαντη.

-          T: Για στάσου! Αυτό το κακαριστό γελάκι κάπου το ξέρω!
-          A: Έχεις δίκιο! Μα από πού ακούγεται;
-          T: Όχι!
-          A: Λες;

Κοιτάμε μέσα από το bar και τι να δούμε; Η Νικολέττα ξάπλα στο πάτωμα με το Nick και να ανταλάσσουν σάλια, κοινώς να γλωσσοφιλιούνται.

-          A: Αυτή είναι η ντροπαλή; Άμα είναι έτσι οι ντροπαλές, τότε οι παρδαλές πως είναι;
-          T: Τι να σου πω Άννα μου! Έχω μείνει άλαλη!
-          A: Έλα να την μαζέψουμε γιατί μας βλέπω να φεύγουμε κλοτσηδόν από δω!
-          T: Καλά κι αυτός ο barman, δε ντρέπεται λίγο; Ωραίος επαγγελματίας!
-          A: Ε ψιτ! Κυρά μου εσύ! Σήκω πάνω, φεύγουμε!
-          N: Από τώρα;
-          A: Τι από τώρα παιδάκι μου; Ξημερωθήκαμε εδώ μέσα! 6 είναι η ώρα!
-          T: Κι εσύ! Κάτω τα χέρια από την αδερφή μου! Αρκετά! Πάμε!

Με τα κόπων και βασάνων κι αφού αναγκάστηκα να πάω πίσω από το bar για να τους ξεκολλήσω, τελικά τα κατάφερα. Η Νικολέττα ήταν σε μια κατάσταση ζεν και πανικού μαζί.  Εκστασιασμένη από τα φιλιά, κατακόκκινη και καυτερή (για να μην πω ξαναμμένη) σαν πιπεριά, αναμαλλιασμένη και χαμένη στο μεθυστικό (μάλλον αλκοολικό) πάθος, με ακολουθούσε σαν υπνοβάτης. Ήταν ώρα να πάμε σπίτι.

-          N: Υποσχεθείτε μου πως θα ξαναπαίξουμε και την επόμενη φορά που θα βγούμε!
-          T: Δεν είσαι με τα καλά σου! Ένα μάτι έκλεισες και κοίτα τι έγινε! Που να έκλεινες και τα δύο!
-          A: Θα ξαναπαίξουμε Νικολέττα μου, μην την ακούς αυτή! Μπορεί να μην είμαστε πια κοριτσάκια και το κέρμα να μην είναι παραμύθι αλλά όλες μας έχουμε το παιδί μέσα μας και κανείς δεν θα μας στερήσει αυτό που μας έδενε και μας έδινε χαρά από όταν ήμασταν μικρές! Πάντα μας άρεσε να παίζουμε παρέα! Πάντα ήμασταν αχώριστες και πάντα θα έχει η μία την άλλη! No matter what!
-          N: Μα περάσαμε τόσο όμορφα! Πάντως ο Nick the Greek φιλάει απίθανα!
-          T: Πάλι καλά που δεν είδαμε την Άννα και την σεξοβόμβα να φιλιέται στα πατώματα!
-          A: Ποτέ δεν ξέρεις! Εμείς είμαστε ικανές για όλα!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν 3 κοριτσάκια που βγήκαν έξω για ένα χαλαρό ποτάκι.

The end.

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

5. Boys 2 Men




Δεν ήξερα …τι ήθελα!          
Όπως όλα τα κοριτσάκια της ηλικίας μου, έτσι κι εγώ, μεγάλωσα πιστεύοντας στον πρίγκιπα του παραμυθιού, τον δικό μου πρίγκιπα, που κάθε τόσο έπαιρνε και διαφορετική μορφή. Υπήρχε λοιπόν ο βάτραχος που περίμενε καρτερικά το φιλί μου για να μεταμορφωθεί, το πριγκιπόπουλο που έβρισκε το χαμένο γυάλινο γοβάκι μου, ο πρίγκιπας ιππότης που έπρεπε να περάσει από κάθε λογής δοκιμασία για να μου δώσει το φιλί της ζωής και  ο αγαπημένος μου! Ο εξωτικός ξυπόλητος πρίγκιψ με το μαγικό λυχνάρι, που με ανέβαζε στο μαγικό χαλί του και κάναμε μαζί τον γύρο του κόσμου. (Να αναφέρω εδώ ότι το τελευταίο παραμύθι το πίστευα τόσο πολύ που μια περίοδο, και το θυμάμαι σαν σήμερα, έτριβα ότι αντικείμενο έβρισκα μπροστά μου προκειμένου να εμφανιστεί το στρουμπουλό τζίνι και να μου κάνει τα χατήρια… Αι να χαθεί κι αυτό, ποτέ δεν εμφανίστηκε! Τι ήθελα μωρέ? Ένα καστράκι εκεί να περνάω την ώρα μου…) Μπουχτισμένη λοιπόν από τα παραμύθια της Χαλιμάς, νόμιζα ότι τον βρήκα. Ήμουν στην Δευτέρα Δημοτικού τότε και ήμασταν στην ίδια τάξη. Το όνομά του, Στάθης. Μελαχρινός, όμορφος, με αστραφτερό χαμόγελο και σπιρτόζικα μάτια. Θυμάμαι καθόταν 2 θρανία πίσω δεξιά από μένα κι όλο γύριζα και τον γλυκοκοίταζα. Μια μέρα λοιπόν ο πρίγκιπας Στάθης ήταν πολύ άτακτος κι η δασκάλα τον έβαλε να κάτσει στο θρανίο μου, μια και η διπλανή μου ήταν άρρωστη και δεν είχε έρθει στο σχολείο. Η χαρά μου απερίγραπτη! Θα τον είχα δίπλα μου όλη μέρα! Ναι! Ήμουν το πιο ευτυχισμένο 7χρονο του κόσμου! Ήμουν η Jasmine και ήταν ο Aladdin μου! Βέβαια δεν ήξερα τίποτα για αυτόν, δεν κάναμε ποτέ παρέα και ποτέ δεν είχαμε μιλήσει αλλά μέσα μου το πίστευα πως αυτός ήταν ο ένας και μοναδικός για μένα. Και για να καθησυχάσω τον εαυτό μου και παρ’ όλη τη ντροπή μου, αποφάσισα να του πιάσω την κουβέντα. Βάζοντας λοιπόν όλη μου την τσαχπινιά και χάρη που με διακρίνει, κάνοντας τα γλυκά ματάκια και παίζοντας με την μακριά μου κοτσιδούλα…
-          Στάθη, σου αρέσουν πιο πολύ τα κορίτσια με μακριά μαλλιά ή με κοντά?
-          Με κοντά.
Δεν ξεκινήσαμε καλά. Πρώτον, είναι δυνατόν να του αρέσουν τα κοντά μαλλιά σε 7 χρονών κοριτσάκι και δεύτερον, τι ψύχρα ήταν αυτή! Αλλά γούστα είναι αυτά, ας του δώσουμε μια ευκαιρία του παιδιού. (στο κάτω κάτω της γραφής τα μαλλιά κόβονται)
-          Στάθη, εγώ είμαι Ολυμπιακός, εσύ τι ομάδα είσαι?
-          Παναθηναϊκός.
Ου να χαθείς προδότη! Και μένεις και στον Πειραιά! Αλλά ας μην κατηγορούμε το παιδί για όλα, φταίνε και οι γονείς! Δεν ξέρει κι αυτό, κι ότι βλέπει το αντιγράφει. (όπως κι εγώ αντέγραψα την ομάδα του μπαμπά, ο μόνος προσωπικός λόγος που μ’ άρεσε ο ολυμπιακός άλλωστε ήταν το κόκκινο)
-          Στάθη, εγώ παίζω πιάνο! Εσύ, παίζεις κανένα όργανο?
-          Μπουζούκι!
Μα τι ρομαντικό! Πάλι καλά που δεν είπες και τίποτα άλλο! Τουλάχιστον έχει καλλιτεχνική φλέβα.
-          Στάθη, εγώ όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω μπαλαρίνα! Εσύ?
-          Παπάς!
Ε εντάξει! Παραιτούμαι! Δεν θα γίνω και καλόγρια για τα μούτρα του! Αν αυτό δεν φτάνει για να με πείσει ότι ο Στάθης δεν είναι ο Aladdin αλλά ο Jafar, ε τότε τι άλλο θέλω!
Έτσι λοιπόν πήρα το πρώτο μου μάθημα. Στην Δευτέρα Δημοτικού  έμαθα να μην κρίνω τα αγοράκια από την εμφάνιση, να μην ερωτεύομαι χωρίς να γνωρίζω έστω και λίγα πράγματα για τον άλλον και ότι όσο και να τρίβω τα ασημικά της μαμάς δεν πρόκειται να βγει κανένα τζίνι για να εκπληρώσει τις ευχές μου.
Αμήν!

 Ξέρω τι… δεν θέλω.
Όχι, δεν πιστεύω στα ραντεβού μέσω Facebook και άλλων παρόμοιων sites. Όταν όμως είσαι μόνη πολύ καιρό κι εμφανίζεται κάποιος σχετικά συμπαθητικός κι ενδιαφέρων άνθρωπος στην ζωή σου, τότε λες, δεν πάει και το παλιάμπελο, ας του δώσω μια ευκαιρία. Να βγω κι εγώ ένα ραντεβού μ’ έναν άντρα βρε παιδί μου. Να φτιαχτώ, να ξυριστώ, να καλλωπιστώ, να βαφτώ, να βάλω τα ωραία μου τα βραδινά ρουχαλάκια που έχουν πιάσει αράχνες και να βγω έξω συνοδευόμενη από ένα σερνικό κι όχι από την αδερφή μου ή τις φίλες μου σαν γεροντοκόρη. Ο Χρήστος μου έστελνε συχνά πυκνά μηνύματα στο Facebook και από τις λίγες συνομιλίες μας φαινόταν άνθρωπος ευγενικός, με χιούμορ και είχαμε κι ένα κοινό ενδιαφέρον. Τα ταξίδια! Μου ζήτησε το τηλέφωνό μου και του το έδωσα. Μετά από 3 μέρες μου έστειλε μήνυμα να βρεθούμε. Το εκτίμησα που δεν με ενόχλησε με τηλεφωνήματα κι είπα το ναι! Δώσαμε ραντεβού σε ένα μπαράκι στο Γκάζι. Δεν μου αρέσει να στήνω τον άλλον κι όπως συμβαίνει πάντα με μένα έφτασα νωρίτερα από εκείνον (Κλασσικά πρέπει να περιμένω κιόλας… μα πως το καταφέρνω πάντα αυτό;) Δεν τον είχα δει ποτέ από κοντά, οπότε είχα λίγο άγχος. Στις φωτογραφίες του φαινόταν συμπαθητικός (Εντάξει, δεν περίμενα να δω και τον George Clooney αλλά δεν ήθελα να εμφανιστεί και ο Στάθης Ψάλτης). Κοίταζα από δω, κοίταζα από κει, ο κάθε άντρας που περνούσε μπορεί να ήταν ο υποψήφιος γαμπρός (που λέει ο λόγος). Μόλις περνούσε κανένας όμορφος, έλεγα μέσα μου… λες να είναι αυτός? Τι total makeover είναι αυτό? Και φυσικά δεν ήταν αυτός. Εκεί που είχα χαθεί λοιπόν στις σκέψεις μου, βλέπω με την άκρη του ματιού μου έναν ψηλό τύπο να κατευθύνεται προς εμένα. Γύρω στο 1.95, τροφαντούλης (δεν τον έλεγες και  παχύσαρκο, αλλά είμαι σίγουρη πως τρώει όλο του το φαγητό), μπλούζα Polo ΜΕΣΑ από το παντελόνι (το οποίο παντελόνι θα του ήταν και 4 νούμερα μεγαλύτερο, plus έφτανε μέχρι το στήθος του). Ναι, η εξωτερική εμφάνιση δεν μετράει, αλλά όπως και να το κάνεις ζούμε στο 2011 και όχι στο 1980. Φυσικά και ήταν το ραντεβού μου! Δεν ήξερα αν έπρεπε να του σφίξω το χέρι ή την ζώνη του παντελονιού του που ήταν έτοιμο να πέσει. Παρ’ όλα αυτά μπήκαμε στο μπαράκι για ποτό. Γιατί όταν πας σε ένα μπαρ, στις 10 η ώρα το βράδυ, ποτό θα παραγγείλεις, εκτός κι αν είσαι στους Ανώνυμους Αλκοολικούς ή στο νήπιο. Ο Χρήστος δεν ήταν ούτε αλκοολικός ούτε έμοιαζε για 4 χρονών. Τότε γιατί παρήγγειλε Coca Cola κι εγώ Vodka lemon? Θα σου πω αμέσως! Γιατί λέει δεν πίνει, θεωρεί πως το ποτό βλάπτει την υγεία και επιπλέον παχαίνει. Και τι θες να μας πεις Χρήστο? Ότι εγώ είμαι μία άρρωστη χοντρή μπεκρού κι εσύ είσαι ο φυσιολογικός? Πάμε παρακάτω. Η συζήτηση που ακολούθησε είχε ως εξής…
-          Έχεις πάρα πολύ ωραίο σώμα! Φαντάζομαι πως γυμνάζεσαι καθημερινά! Εγώ το λατρεύω το γυμναστήριο, πηγαίνω κάθε μέρα γύρω στις 3 ώρες! Αν δεν πάω έστω και μία μέρα, κάτι μου λείπει.
Εμένα πάλι όχι. Άλλη δουλειά δεν είχα από το να τρέχω στα γυμναστήρια ολημερίς κι ολονυχτίς. Κι αφού πας κάθε μέρα, γιατί φαίνεσαι σα να έχεις καταπιεί ολόκληρο γουρουνόπουλο? Φυσικά και δεν είπα τίποτα απ’ όλα αυτά αλλά απάντησα…
-          Εγώ προτιμώ τον χορό από το γυμναστήριο. Πάντα ήθελα να…
-          Κι είμαι πολύ της υγιεινής διατροφής. Κάθε πρωί που ξυπνάω βάζω στο μπλέντερ μπανάνες, μήλα κι ότι φρούτο βρω μπροστά μου, φτιάχνω χυμό και τον πίνω μονορούφι. Μεγάλη απόλαυση! Εσύ?
Εκτός του ότι πήγα να πω κάτι για μένα και με διέκοψες… μωρέ τι μπουνταλάς είσαι εσύ! Από αντίδραση και μόνο μου ερχόταν να του πω ότι βάζω στο μπλέντερ ρούμι, λικέρ, lime, ζάχαρη, φράουλες και πάγο και πίνω ένα ωραιότατο Strawberry Daiquiri… Ε, να φανεί ότι το τρώω και το φρουτάκι μου! Αντιθέτως συμβιβάστηκα με…
-          Εγώ το πρωί πίνω ένα καφεδάκι για να ξυπνήσω. Δεν έχω δοκιμάσει ποτέ να φτιάξω…
-          Γενικά πρέπει να προσέχουμε τι τρώμε. Εγώ αποφεύγω τα τηγανιτά και οτιδήποτε έχει λίπος. Αηδιάζω και μόνο στην ιδέα μιας χοιρινής μπριζόλας με τηγανιτές πατάτες.
Εμένα πάλι γιατί μου τρέχουνε τα σάλια? Είναι δυνατόν να μην σου αρέσει η μπριζολίτσα με το λιπάκι της, το κρεατάκι της! Με διαιτολόγο βγήκα? Τουλάχιστον να ήταν κομμάτια να το καταλάβω… αλλά πως μιλάς για υγιεινή διατροφή, για γυμναστήριο, για φρουτοχυμούς όταν εσύ ο ίδιος είσαι σαν καρπούζι?
Ε, αυτό ήταν, δεν άντεξα κι εγώ άλλο και…
-          Εμένα μ’ αρέσουν πολύ τα παϊδάκια, το κοντοσούβλι και γενικά τα κρεατικά όπως και τα ζυμαρικά με μπόλικο τυράκι. Αγαπημένο μου φαγητό είναι ο μουσακάς και μπορώ να φάω ένα ταψί μόνη μου. Όταν βγαίνω έξω…
-          Μα πως γίνεται και είσαι τόσο αδύνα…
-          …πίνω όλο το Βόσπορο κι όταν ξυπνάω το πρωί, μετά τον καφέ φτιάχνω και 2 milk shake σοκολάτα τίγκα στο σιρόπι. Και τώρα επίτρεψέ μου να βγω έξω να κάνω ένα τσιγαράκι γιατί καπνίζω κιόλας. Την μαριχουάνα την άφησα στο σπίτι σήμερα. Είπα να μην σε τρομάξω.
Α μα πια! Πού είναι οι άντρες μωρέ? Αυτός θα φοβάται να φιλήσει κοπέλα μην τυχόν και παχαίνουν τα σάλια. Έκανα το τσιγάρο μου, ξεθύμανα, πήγα μέσα στο μπαρ, πήρα το παλτουδάκι μου, τον ευχαρίστησα για την παρέα κι εξαφανίστηκα. Τι τα ήθελα τα τυφλά ραντεβουδάκια; Για ρωτήστε με τώρα… το ξανακάνω? Δεν πρόλαβαν να περάσουν 10 λέπτα, τσουπ νασου το μήνυμα στο κινητό.
Χάρηκα πάρα πολύ που σε γνώρισα! Θα ήθελα πολύ να ξαναβρεθούμε και να σε γνωρίσω καλύτερα. Πιστεύω ότι έχουμε πολλά κοινά. Καλή σου νύχτα, φιλιά.
Ναι, ναι. Κι εγώ ακριβώς έτσι αλληθώρισα όταν το διάβασα αλλά άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου… Χρήστου. Που είδε τα κοινά μεταξύ μας? Και τι ακριβώς του άρεσε από μένα όταν επί 1 ώρα μίλαγε για τον εαυτό του. Πραγματικά δεν ξέρω.
Συγγνώμη αλλά δε νομίζω ότι έχουμε τίποτα κοινό. Χάρηκα κι εγώ που σε γνώρισα, να περνάς καλά!
Και είναι αλήθεια πως χάρηκα γιατί ξέρω πολύ καλά πλέον πως το μόνο που θέλω από έναν άντρα είναι πάνω απ’ όλα να είναι Άντρας, με Α κεφαλαίο.
Next please!





Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου