5. Boys 2 Men

Δεν ήξερα …τι ήθελα!          

Όπως όλα τα κοριτσάκια της ηλικίας μου, έτσι κι εγώ, μεγάλωσα πιστεύοντας στον πρίγκιπα του παραμυθιού, τον δικό μου πρίγκιπα, που κάθε τόσο έπαιρνε και διαφορετική μορφή. Υπήρχε λοιπόν ο βάτραχος που περίμενε καρτερικά το φιλί μου για να μεταμορφωθεί, το πριγκιπόπουλο που έβρισκε το χαμένο γυάλινο γοβάκι μου, ο πρίγκιπας ιππότης που έπρεπε να περάσει από κάθε λογής δοκιμασία για να μου δώσει το φιλί της ζωής και  ο αγαπημένος μου! Ο εξωτικός ξυπόλητος πρίγκιψ με το μαγικό λυχνάρι, που με ανέβαζε στο μαγικό χαλί του και κάναμε μαζί τον γύρο του κόσμου. (Να αναφέρω εδώ ότι το τελευταίο παραμύθι το πίστευα τόσο πολύ που μια περίοδο, και το θυμάμαι σαν σήμερα, έτριβα ότι αντικείμενο έβρισκα μπροστά μου προκειμένου να εμφανιστεί το στρουμπουλό τζίνι και να μου κάνει τα χατήρια… Αι να χαθεί κι αυτό, ποτέ δεν εμφανίστηκε! Τι ήθελα μωρέ? Ένα καστράκι εκεί να περνάω την ώρα μου…) Μπουχτισμένη λοιπόν από τα παραμύθια της Χαλιμάς, νόμιζα ότι τον βρήκα. Ήμουν στην Δευτέρα Δημοτικού τότε και ήμασταν στην ίδια τάξη. Το όνομά του, Στάθης. Μελαχρινός, όμορφος, με αστραφτερό χαμόγελο και σπιρτόζικα μάτια. Θυμάμαι καθόταν 2 θρανία πίσω δεξιά από μένα κι όλο γύριζα και τον γλυκοκοίταζα. Μια μέρα λοιπόν ο πρίγκιπας Στάθης ήταν πολύ άτακτος κι η δασκάλα τον έβαλε να κάτσει στο θρανίο μου, μια και η διπλανή μου ήταν άρρωστη και δεν είχε έρθει στο σχολείο. Η χαρά μου απερίγραπτη! Θα τον είχα δίπλα μου όλη μέρα! Ναι! Ήμουν το πιο ευτυχισμένο 7χρονο του κόσμου! Ήμουν η Jasmine και ήταν ο Aladdin μου! Βέβαια δεν ήξερα τίποτα για αυτόν, δεν κάναμε ποτέ παρέα και ποτέ δεν είχαμε μιλήσει αλλά μέσα μου το πίστευα πως αυτός ήταν ο ένας και μοναδικός για μένα. Και για να καθησυχάσω τον εαυτό μου και παρ’ όλη τη ντροπή μου, αποφάσισα να του πιάσω την κουβέντα. Βάζοντας λοιπόν όλη μου την τσαχπινιά και χάρη που με διακρίνει, κάνοντας τα γλυκά ματάκια και παίζοντας με την μακριά μου κοτσιδούλα…

-          Στάθη, σου αρέσουν πιο πολύ τα κορίτσια με μακριά μαλλιά ή με κοντά?

-          Με κοντά.

Δεν ξεκινήσαμε καλά. Πρώτον, είναι δυνατόν να του αρέσουν τα κοντά μαλλιά σε 7 χρονών κοριτσάκι και δεύτερον, τι ψύχρα ήταν αυτή! Αλλά γούστα είναι αυτά, ας του δώσουμε μια ευκαιρία του παιδιού. (στο κάτω κάτω της γραφής τα μαλλιά κόβονται)

-          Στάθη, εγώ είμαι Ολυμπιακός, εσύ τι ομάδα είσαι?

-          Παναθηναϊκός.

Ου να χαθείς προδότη! Και μένεις και στον Πειραιά! Αλλά ας μην κατηγορούμε το παιδί για όλα, φταίνε και οι γονείς! Δεν ξέρει κι αυτό, κι ότι βλέπει το αντιγράφει. (όπως κι εγώ αντέγραψα την ομάδα του μπαμπά, ο μόνος προσωπικός λόγος που μ’ άρεσε ο ολυμπιακός άλλωστε ήταν το κόκκινο)

-          Στάθη, εγώ παίζω πιάνο! Εσύ, παίζεις κανένα όργανο?

-          Μπουζούκι!

Μα τι ρομαντικό! Πάλι καλά που δεν είπες και τίποτα άλλο! Τουλάχιστον έχει καλλιτεχνική φλέβα.

-          Στάθη, εγώ όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω μπαλαρίνα! Εσύ?

-          Παπάς!

Ε εντάξει! Παραιτούμαι! Δεν θα γίνω και καλόγρια για τα μούτρα του! Αν αυτό δεν φτάνει για να με πείσει ότι ο Στάθης δεν είναι ο Aladdin αλλά ο Jafar, ε τότε τι άλλο θέλω!

Έτσι λοιπόν πήρα το πρώτο μου μάθημα. Στην Δευτέρα Δημοτικού  έμαθα να μην κρίνω τα αγοράκια από την εμφάνιση, να μην ερωτεύομαι χωρίς να γνωρίζω έστω και λίγα πράγματα για τον άλλον και ότι όσο και να τρίβω τα ασημικά της μαμάς δεν πρόκειται να βγει κανένα τζίνι για να εκπληρώσει τις ευχές μου.

Αμήν!

 Ξέρω τι… δεν θέλω.

Όχι, δεν πιστεύω στα ραντεβού μέσω Facebook και άλλων παρόμοιων sites. Όταν όμως είσαι μόνη πολύ καιρό κι εμφανίζεται κάποιος σχετικά συμπαθητικός κι ενδιαφέρων άνθρωπος στην ζωή σου, τότε λες, δεν πάει και το παλιάμπελο, ας του δώσω μια ευκαιρία. Να βγω κι εγώ ένα ραντεβού μ’ έναν άντρα βρε παιδί μου. Να φτιαχτώ, να ξυριστώ, να καλλωπιστώ, να βαφτώ, να βάλω τα ωραία μου τα βραδινά ρουχαλάκια που έχουν πιάσει αράχνες και να βγω έξω συνοδευόμενη από ένα σερνικό κι όχι από την αδερφή μου ή τις φίλες μου σαν γεροντοκόρη. Ο Χρήστος μου έστελνε συχνά πυκνά μηνύματα στο Facebook και από τις λίγες συνομιλίες μας φαινόταν άνθρωπος ευγενικός, με χιούμορ και είχαμε κι ένα κοινό ενδιαφέρον. Τα ταξίδια! Μου ζήτησε το τηλέφωνό μου και του το έδωσα. Μετά από 3 μέρες μου έστειλε μήνυμα να βρεθούμε. Το εκτίμησα που δεν με ενόχλησε με τηλεφωνήματα κι είπα το ναι! Δώσαμε ραντεβού σε ένα μπαράκι στο Γκάζι. Δεν μου αρέσει να στήνω τον άλλον κι όπως συμβαίνει πάντα με μένα έφτασα νωρίτερα από εκείνον (Κλασσικά πρέπει να περιμένω κιόλας… μα πως το καταφέρνω πάντα αυτό;) Δεν τον είχα δει ποτέ από κοντά, οπότε είχα λίγο άγχος. Στις φωτογραφίες του φαινόταν συμπαθητικός (Εντάξει, δεν περίμενα να δω και τον George Clooney αλλά δεν ήθελα να εμφανιστεί και ο Στάθης Ψάλτης). Κοίταζα από δω, κοίταζα από κει, ο κάθε άντρας που περνούσε μπορεί να ήταν ο υποψήφιος γαμπρός (που λέει ο λόγος). Μόλις περνούσε κανένας όμορφος, έλεγα μέσα μου… λες να είναι αυτός? Τι total makeover είναι αυτό? Και φυσικά δεν ήταν αυτός. Εκεί που είχα χαθεί λοιπόν στις σκέψεις μου, βλέπω με την άκρη του ματιού μου έναν ψηλό τύπο να κατευθύνεται προς εμένα. Γύρω στο 1.95, τροφαντούλης (δεν τον έλεγες και  παχύσαρκο, αλλά είμαι σίγουρη πως τρώει όλο του το φαγητό), μπλούζα Polo ΜΕΣΑ από το παντελόνι (το οποίο παντελόνι θα του ήταν και 4 νούμερα μεγαλύτερο, plus έφτανε μέχρι το στήθος του). Ναι, η εξωτερική εμφάνιση δεν μετράει, αλλά όπως και να το κάνεις ζούμε στο 2011 και όχι στο 1980. Φυσικά και ήταν το ραντεβού μου! Δεν ήξερα αν έπρεπε να του σφίξω το χέρι ή την ζώνη του παντελονιού του που ήταν έτοιμο να πέσει. Παρ’ όλα αυτά μπήκαμε στο μπαράκι για ποτό. Γιατί όταν πας σε ένα μπαρ, στις 10 η ώρα το βράδυ, ποτό θα παραγγείλεις, εκτός κι αν είσαι στους Ανώνυμους Αλκοολικούς ή στο νήπιο. Ο Χρήστος δεν ήταν ούτε αλκοολικός ούτε έμοιαζε για 4 χρονών. Τότε γιατί παρήγγειλε Coca Cola κι εγώ Vodka lemon? Θα σου πω αμέσως! Γιατί λέει δεν πίνει, θεωρεί πως το ποτό βλάπτει την υγεία και επιπλέον παχαίνει. Και τι θες να μας πεις Χρήστο? Ότι εγώ είμαι μία άρρωστη χοντρή μπεκρού κι εσύ είσαι ο φυσιολογικός? Πάμε παρακάτω. Η συζήτηση που ακολούθησε είχε ως εξής…

-          Έχεις πάρα πολύ ωραίο σώμα! Φαντάζομαι πως γυμνάζεσαι καθημερινά! Εγώ το λατρεύω το γυμναστήριο, πηγαίνω κάθε μέρα γύρω στις 3 ώρες! Αν δεν πάω έστω και μία μέρα, κάτι μου λείπει.

Εμένα πάλι όχι. Άλλη δουλειά δεν είχα από το να τρέχω στα γυμναστήρια ολημερίς κι ολονυχτίς. Κι αφού πας κάθε μέρα, γιατί φαίνεσαι σα να έχεις καταπιεί ολόκληρο γουρουνόπουλο? Φυσικά και δεν είπα τίποτα απ’ όλα αυτά αλλά απάντησα…

-          Εγώ προτιμώ τον χορό από το γυμναστήριο. Πάντα ήθελα να…

-          Κι είμαι πολύ της υγιεινής διατροφής. Κάθε πρωί που ξυπνάω βάζω στο μπλέντερ μπανάνες, μήλα κι ότι φρούτο βρω μπροστά μου, φτιάχνω χυμό και τον πίνω μονορούφι. Μεγάλη απόλαυση! Εσύ?

Εκτός του ότι πήγα να πω κάτι για μένα και με διέκοψες… μωρέ τι μπουνταλάς είσαι εσύ! Από αντίδραση και μόνο μου ερχόταν να του πω ότι βάζω στο μπλέντερ ρούμι, λικέρ, lime, ζάχαρη, φράουλες και πάγο και πίνω ένα ωραιότατο Strawberry Daiquiri… Ε, να φανεί ότι το τρώω και το φρουτάκι μου! Αντιθέτως συμβιβάστηκα με…

-          Εγώ το πρωί πίνω ένα καφεδάκι για να ξυπνήσω. Δεν έχω δοκιμάσει ποτέ να φτιάξω…

-          Γενικά πρέπει να προσέχουμε τι τρώμε. Εγώ αποφεύγω τα τηγανιτά και οτιδήποτε έχει λίπος. Αηδιάζω και μόνο στην ιδέα μιας χοιρινής μπριζόλας με τηγανιτές πατάτες.

Εμένα πάλι γιατί μου τρέχουνε τα σάλια? Είναι δυνατόν να μην σου αρέσει η μπριζολίτσα με το λιπάκι της, το κρεατάκι της! Με διαιτολόγο βγήκα? Τουλάχιστον να ήταν κομμάτια να το καταλάβω… αλλά πως μιλάς για υγιεινή διατροφή, για γυμναστήριο, για φρουτοχυμούς όταν εσύ ο ίδιος είσαι σαν καρπούζι?

Ε, αυτό ήταν, δεν άντεξα κι εγώ άλλο και…

-          Εμένα μ’ αρέσουν πολύ τα παϊδάκια, το κοντοσούβλι και γενικά τα κρεατικά όπως και τα ζυμαρικά με μπόλικο τυράκι. Αγαπημένο μου φαγητό είναι ο μουσακάς και μπορώ να φάω ένα ταψί μόνη μου. Όταν βγαίνω έξω…

-          Μα πως γίνεται και είσαι τόσο αδύνα…

-          …πίνω όλο το Βόσπορο κι όταν ξυπνάω το πρωί, μετά τον καφέ φτιάχνω και 2 milk shake σοκολάτα τίγκα στο σιρόπι. Και τώρα επίτρεψέ μου να βγω έξω να κάνω ένα τσιγαράκι γιατί καπνίζω κιόλας. Την μαριχουάνα την άφησα στο σπίτι σήμερα. Είπα να μην σε τρομάξω.

Α μα πια! Πού είναι οι άντρες μωρέ? Αυτός θα φοβάται να φιλήσει κοπέλα μην τυχόν και παχαίνουν τα σάλια. Έκανα το τσιγάρο μου, ξεθύμανα, πήγα μέσα στο μπαρ, πήρα το παλτουδάκι μου, τον ευχαρίστησα για την παρέα κι εξαφανίστηκα. Τι τα ήθελα τα τυφλά ραντεβουδάκια; Για ρωτήστε με τώρα… το ξανακάνω? Δεν πρόλαβαν να περάσουν 10 λέπτα, τσουπ νασου το μήνυμα στο κινητό.

Χάρηκα πάρα πολύ που σε γνώρισα! Θα ήθελα πολύ να ξαναβρεθούμε και να σε γνωρίσω καλύτερα. Πιστεύω ότι έχουμε πολλά κοινά. Καλή σου νύχτα, φιλιά.

Ναι, ναι. Κι εγώ ακριβώς έτσι αλληθώρισα όταν το διάβασα αλλά άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου… Χρήστου. Που είδε τα κοινά μεταξύ μας? Και τι ακριβώς του άρεσε από μένα όταν επί 1 ώρα μίλαγε για τον εαυτό του. Πραγματικά δεν ξέρω.

Συγγνώμη αλλά δε νομίζω ότι έχουμε τίποτα κοινό. Χάρηκα κι εγώ που σε γνώρισα, να περνάς καλά!

Και είναι αλήθεια πως χάρηκα γιατί ξέρω πολύ καλά πλέον πως το μόνο που θέλω από έναν άντρα είναι πάνω απ’ όλα να είναι Άντρας, με Α κεφαλαίο.

Next please!