4. Χορός

4,1 Ήθελα …να γίνω μπαλαρίνα.

Εντάξει, όταν ήμουν μικρή, ήμουν λίγο ατίθαση. Οι γονείς μου το έλεγαν εκνευριστικό παιδί, εγώ το λέω ενεργητικό.  Επειδή λοιπόν δεν καθόμουν σε μια μεριά αποφάσισαν να με απασχολήσουν ποικιλοτρόπως με την ελπίδα πως όταν γυρνάω σπίτι θα πέφτω ξερή για ύπνο και θα τους αφήνω ήσυχους. Ήμουν 5 χρονών όταν ξεκίνησα αγγλικά, γαλλικά, πιάνο και μπαλέτο. Δεν καταλάβαινα και πολλά τότε όποτε έκανα ότι μου έλεγαν. Πιο πολύ απ’ όλα μου άρεσε το μπαλέτο. Ανυπομονούσα να ντυθώ στα ροζ, να βάλω το κορμάκι μου, το καλσονάκι μου, την κορδελίτσα στα μαλλάκια και τα αγαπημένα μου χορευτικά παπουτσάκια και να πάω στην σχολή να χορέψω. Η δασκάλα μου ήταν σχετικά μεγάλη σε ηλικία ή έτσι τουλάχιστον φαινόταν στα παιδικά μου μάτια. Όλα πήγαιναν καλά, δεν έχανα ούτε ένα μάθημα, ήμουν πάντα υπάκουη, προσπαθούσα πολύ να κάνω όλες τις ασκήσεις σωστά και να βελτιώνομαι σε κάθε μάθημα ώσπου μια μέρα αλλάξαμε δασκάλα. Ακόμα θυμάμαι τη στενοχώρια που ένιωσα όταν μας ενημέρωσαν από τη σχολή πως η Κυρία Νίτσα δεν θα μας ξανακάνει μάθημα κι ότι στην θέση της θα έρθει ο Κύριος Νίκος.  Μα ένας άντρας θα μας μάθει χορό; Πριν ακόμα τον δω τον είχα απορρίψει. Και καλά έκανα. Από την στιγμή που ξεκίνησαν τα μαθήματα με τον καινούριο δάσκαλο, σιχάθηκα το μπαλέτο. Μετά από κάθε μάθημα γύρναγα στο σπίτι με κλάματα, αρνούμενη να πω τον λόγο στην μαμά μου. Ήμουν συνέχεια κλεισμένη στο δωμάτιό μου και ούτε που άγγιζα το φαγητό μου. Ήρθε όμως μια μέρα που μετά από πολλά παρακάλια της μαμάς, δεν άντεξα και ενέδωσα.

-          Ο Κος Νίκος με λέει χοντρή! Κάθε φορά που με βλέπει μου λέει…

Τι φάγαμε σήμερα Τάνια? Παστίτσιο? Μακαρόνια με ψωμί? Βούτηξες στην φρατζόλα κι έχεις φουσκώσει έτσι?!

 Μπορώ πλέον με τα σιγουριάς να πω πως ο Κος Νίκος ήταν ο μπαμπούλας μου! Με το που πήγαινα να βάλω μια μπουκιά στο στόμα μου, ήταν σα να τον έβλεπα μπροστά μου να μου φωνάζει…

 Τρως χοντρούλα ε! Φάε να γίνεις άλλη τόση!

Και να πω ότι ήμουν κανένα στρουμπουλό παιδάκι, ίσα ίσα! Σαν σπίνος ήμουν! Μόλις τα έμαθε αυτά η μαμά μου έγινε έξαλλη. Το συζήτησε με τον μπαμπά και στο επόμενο μάθημα ήρθε μαζί μου για να τον δει και να του μιλήσει. Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσω το πόσο ευτυχισμένη ένιωσα όταν την άκουσα να του λέει…

-          Κύριε Νίκο! Η Τάνια μου είπε πως την αποκαλείτε χοντρή! Με ποιο δικαίωμα το λέτε αυτό όταν εσείς, ο δάσκαλος, είστε σαν πατάτα? Για κοιταχτείτε στον καθρέφτη λίγο και μην βγάζετε τα κόμπλεξ σας σε ανυποψίαστα κι αθώα παιδάκια!

Δώστου μαμά! Πες κι άλλα! Και να ήθελε να απαντήσει κάτι, δεν προλάβαινε. Η μαμά τον είχε πάρει μονότερμα. Μετά με άρπαξε από το χέρι και φύγαμε. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που είδα τον Κο Πατάτα. Ευτυχώς μετά από λίγες μέρες με έγραψαν σε μία άλλη σχολή μπαλέτου. Εκεί λοιπόν, και με οδηγό μία υπέροχη δασκάλα και χορεύτρια, ανακάλυψα την μεγάλη μου αγάπη. Τον χορό. Έμεινα εκεί 15 ολόκληρα χρόνια. Κι όταν κάποιος με ρώταγε τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω, η απάντηση ήταν πάντα μία και μοναδική. Θέλω να γίνω μπαλαρίνα!

4,2 Θέλω …να χορέψω.

Πολύ, πάρα πολύ! Άνεργη όμως σημαίνει και άφραγκη. Πως στο καλό να κάνω μαθήματα χορού όταν με το ζόρι τα βγάζω πέρα? Πως θα τα πληρώσω? Και μου λείπει τόσο πολύ. Πάνε περίπου 6 μήνες που σταμάτησα να χορεύω και ήδη έχω πάθει στέρηση. Είναι το ναρκωτικό μου σου λέω! Μία λύση είναι τα κουπόνια με τις προσφορές. Αγοράζεις το κουπονάκι πας, κάνεις τα μαθηματάκια σου που συνήθως είναι για έναν μήνα και φεύγεις. Δεν λέω, μια χαρά είναι τα κουπόνια αλλά στην περίπτωσή μου, τι γίνεται αν μ’ αρέσει και θέλω να συνεχίσω αλλά δεν έχω τα χρήματα? Και σάμπως μου περισσεύουν για να τα ξοδεύω σε χορό? Μία είναι η λύση. Μ’ αρέσει  δεν μ’ αρέσει η σχολή μου λέγεται ‘YouTube’ και πολύ μου είναι!

Ως γνωστός hacker (δεν μ’ αρέσει να περιαυτολογώ, αλλά κάποια πράγματα είναι πλέον δεδομένα) έψαξα και βρήκα videakia πάνω σε διάφορα είδη χορού για να επιλέξω τι βολεύει στο μικρό μου σαλονάκι και τι όχι.

Μπαλέτο : Το πάτωμα γλιστράει, μπάρα δεν έχω (άντε αυτό το βολεύω με μία καρέκλα), αλλά φαντάζεσαι να αρχίσω τις πιρουέτες και να παίρνω σβάρνα διακοσμητικά και πορτατίφ? Απορρίπτεται!

Σύγχρονο : Ισχύει ότι και για το μπαλέτο (εκτός από την μπάρα). Άσε που σ’ αυτό θες και άπλα για να κάνεις το οτιδήποτε. Απορρίπτεται!

Flamenco : Δεν ξέρω ποιος θα με πάρει στο κυνήγι με τα γκάπα γκούπα. Οι από πάνω, οι από κάτω ή μήπως όλη η γειτονιά! Απορρίπτεται!

Μία μία οι επιλογές μου λιγόστευαν ώσπου σκέφτηκα κάτι που μου είχε αναφέρει η καλή μου φίλη, Έφη. Pilates στο σπίτι. Μου είχε πει ότι είναι φοβερή γυμναστική, δεν ιδρώνεις, δεν κουράζεσαι αλλά νιώθεις όλους σου τους μυς να δουλεύουν ρολόι! Και γιατί όχι? Βρήκα λοιπόν ένα πρόγραμμα κοιλιακών Pilates. (η αλήθεια είναι πως από τότε που ψύχρανε ο καιρός, ζεστάθηκε η όρεξή μου! Οπότε τι καλύτερο από το να ξεκινήσω γυμνάζοντας τους κοιλιακούς μου!). Έριξα μια ματιά στα 3 δεκάλεπτα videakia και μου φάνηκαν σχετικά εύκολα. Υπήρχαν μάλιστα 2 γυμνάστριες, η μια εκτελούσε το απλό πρόγραμμα και η άλλη το πιο σύνθετο. Εγώ φυσικά θα ξεκινούσα με το σύνθετο (πανάθεμά με). Μέσα στον ενθουσιασμό, στρώθηκα κάτω στο πάτωμα και ξεκίνησα να κάνω το πρώτο δεκάλεπτο. Μμμμμ… Πολύ εύκολο! Ούτε ίδρωσα, ούτε κουράστηκα κι ούτε ένιωσα τους μυς μου να δουλεύουν γιατί πολύ απλά δεν έκανα τίποτα. Στα πρώτα 5 λεπτά παρέδωσα. Ή έβαλα το πιο δύσκολο πρόγραμμα Pilates ή εγώ είμαι τόσο αγύμναστη που και το περπάτημα μέχρι την κουζίνα θα μπορούσε να θεωρηθεί μια καλή αρχή! Τι ήττα ήταν αυτή! Σε ποιον να γυρίσω να πω ότι είμαι χορεύτρια όταν δεν μπορώ να κάνω 20 κοιλιακούς! Απογοητεύτηκα για λίγο αλλά σκέφτηκα να κάνω το εξής. Ένα πεντάλεπτο τη μέρα τον κοιλιακό τον κάνει πέρα! Έτσι λοιπόν, την επόμενη μέρα προσπάθησα πάλι με το πρώτο πεντάλεπτο προσθέτοντας και ασκήσεις για τα πόδια. Αυτό το έκανα μία ολόκληρη βδομάδα μέχρι που η μηχανή λάδωσε και πήγαινε από μόνη της. Την δεύτερη βδομάδα συνέχισα με το δεύτερο πεντάλεπτο και την μεθεπόμενη με το τρίτο. Εντάξει, τι κι αν έχω κολλήσει στο τέταρτο εδώ και κάτι μέρες! Που θα πάει, θα την σκίσω την γάτα! Το θέμα είναι να μην παραιτείσαι! Παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να μου λείπει κι ο χορός. Αλλά κάποιες φορές πρέπει να συμβιβαζόμαστε και να βλέπουμε τα πράγματα θετικά.  Θα ένιωθα πολύ χειρότερα αν έκανα μάθημα σε μία σχολή και τα παράταγα τα πρώτα 5 λεπτά. Μπορεί και να μην ξαναπήγαινα. Ενώ τώρα, έχω ήδη πάρει την πρώτη κρυάδα και που; Μέσα στο σπίτι μου όπου κανείς δεν μπορεί να με κρίνει! Και νιώθω πολύ περισσότερη αυτοπεποίθηση να ξεκινήσω, όποτε μου δοθεί η ευκαιρία, όοοοτι θέλω!

Και 1,2,3,4!!!