1.1 Επιχείρηση: Αναδυoμένη Αφροδίτη

Με λένε Τάνια, είμαι 34 χρονών, άνεργη και single. Ζω σε μία εποχή που όλα διαλύονται, ο κόσμος μας δεν είναι πλέον ο ίδιος, το χρήμα μετράει περισσότερο από την αγάπη, παντού υπάρχει διαφθορά και κανείς δεν νοιάζεται πλέον για κανέναν. Και ναι, απ’ ότι φαίνεται περνάω κι εγώ την δική μου κατάθλιψη. Καθώς λοιπόν περίμενα σήμερα σε μια ατέλειωτη σειρά από ανέργους στον ΟΑΕΔ, προκειμένου να εισπράξω το ‘’υπέρογκο’’ ποσό των 460 ευρώ, για να εξοφλήσω τους 460 απλήρωτους λογαριασμούς μου και να γλυτώσω της φυλακής τα σίδερα - που είναι για τους λεβέντες, πέρασαν σαν ταινία από το μυαλό μου όλες οι αποτυχημένες προσπάθειες στην επαγγελματική και προσωπική μου ζωή. Αποφάσισα λοιπόν πως έφτασε πλέον η στιγμή να αλλάξω ‘’γραμμήν πλεύσεως’’. Να ξεκινήσω τουλάχιστον αλλάζοντας τον δικό μου μικρόκοσμο. Και που ξέρεις; Μπορεί έτσι, να καταφέρω να αλλάξω έστω και λίγο και τον κόσμο γύρω μου. Άλλωστε αν δεν αλλάξεις κάποια ουσιαστικά πράγματα στον ίδιο σου τον εαυτό, πώς περιμένεις να αλλάξει η ζωή σου. 

Η καλή δουλειά, για παράδειγμα, δεν θα έρθει ουρανοκατέβατη (αν και δεν θα ήταν κακό να βοηθούσε λίγο κι αυτή η μαύρη μου η τύχη), όπως ούτε κι ο ιππότης ντυμένος σ την αστραφτερή του πανοπλία πάνω στο άσπρο άλογο (ας ήταν και Fiataki, εδώ θα τα χαλάσουμε;). Επειδή λοιπόν απ’ όπου και να το πιάσεις είμαι μια απογοήτευση, αποφάσισα να δώσω στον εαυτό μου 1 χρόνο περιθώριο να πραγματοποιήσει τα όνειρά του ( ή έστω κάποια από αυτά). Εφ’ όσον λοιπόν έχω πιάσει πάτο και με ζώσανε τα ‘’φύκια’’, δηλώνω ότι σήμερα 30/11/11 είμαι έτοιμη να αρχίσω να κολυμπάω προς την επιφάνεια της θάλασσας με την ελπίδα πως όταν αναδυθώ (σαν άλλη Αφροδίτη κι εγώ) θα αντικρίσω τις λαμπερές ακτίνες του ήλιου να καίνε το πρόσωπό μου (κι όχι σύννεφα, βροντές κι αστραπές). Δεν θέλω να φανώ υπερβολικά αισιόδοξη αλλά κάτι μου λέει πως καλό θα ήταν να παστωθώ με αντηλιακό σε περίπτωση που καίει πολύ η ευτυχία. Λένε πως αν θες το ουράνιο τόξο πρέπει πρώτα να υπομείνεις τη βροχή. Η δική μου ζωή μέχρι στιγμής δεν ήταν μια απλή βροχή αλλά ολόκληρη Κατρίνα - με πήρε και με σήκωσε που λένε! Φυσικά υπήρχαν και οι χαρούμενες κι ευτυχισμένες στιγμές, απλά πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη. Αυτό λοιπόν το blog θα είναι το ημερολόγιό μου. Το παρελθόν και το παρόν μου. Το μέλλον δεν το αναφέρω γιατί θα το ανακαλύψουμε μαζί! 

Ποτέ δεν κάθισα να σκεφτώ τι πήγε στραβά στη ζωή μου ή αν φταίω εγώ σε κάτι. Γράφοντας λοιπόν για το παρελθόν μου, ίσως να καταφέρω να κάνω καλύτερο το παρόν μου. Να μάθω μέσα από τα λάθη μου και την επόμενη φορά να μην κάνω τα ίδια, ή αν κάνω, να τα κάνω καλύτερα. 

Από πού να ξεκινήσω όμως; Χμμμ… πρέπει να καταστρώσω ένα σχέδιο, να κάνω ένα πλάνο. Το χρονικό όριο το ξέρω, ένας χρόνος. Περίπου λοιπόν μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα που είναι και η αγαπημένη μου γιορτή! Αλλά προτεραιότητα έχουν τα φετινά και αυτά σκοπεύω να τα περάσω χωρίς μουρτζουφλιά και μούτρα, καυγάδες και μιζέρια! Μπορεί η οικονομική κρίση να μας επιβάλλει να ζούμε σε ένα καθεστώς μόνιμης κατάθλιψης αλλά τα δικά μου Χριστούγεννα θα είναι δημιουργικά και μαγικά! Γιατί μπορεί να είμαι 34 αλλά ακόμα πιστεύω στον Άγιο Βασίλη και ναι, ακόμα του γράφω γράμμα κάθε παραμονή Χριστουγέννων, όπως έκανα από παιδί (Εντάξει, δεν του αφήνω γάλα και μπισκότα κάτω από το δέντρο… άλλωστε δεν έχω ούτε τζάκι, ούτε καμινάδα για να μπει… αν και πολύ θα το ‘θελα, χιχι). Ξέφυγα όμως από το θέμα μου. Μάλιστα. Πλάνο. Στόχοι. Επιθυμίες. Ανάγκες.