1.2 Θέλω, Πρέπει, Μπορώ.

Μετά από πολλή σκέψη και περισυλλογή κατέληξα στο ακόλουθο μονοπάτι. Θα κάνω μία λίστα με τα εξής:

·         Τι θέλω να κάνω, τι είναι αυτό που καιρό τώρα σκεφτόμουν πως ήθελα να κάνω και ποτέ δεν το πήρα απόφαση ή απλά το ανέβαλλα.

·         Τι πρέπει να κάνω για να καλύψω τις βασικές ανάγκες μου, ποιες είναι οι υποχρεώσεις μου ή πολύ απλά, θέλω δεν θέλω πρέπει να το κάνω. (Αυτό το πρέπει πάντα μου την έδινε, μπλιαχ)

·         Τι μπορώ να κάνω. Χμμμ… Γιατί εγώ μπορεί να θέλω πολλά αλλά το θέμα είναι να μπορώ και να τα πραγματοποιήσω.

Α! Κάπου εδώ πρέπει να προσθέσω και την κατηγορία ‘’Όνειρα θερινής νυκτός’’, όπου περιλαμβάνονται όλα αυτά που έχω αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου, και πολύ εύκολα θα μπορούσα να τα απαριθμήσω ένα προς  ένα. Θα ‘θελα ας πούμε να γίνω βιρτουόζος στο βιολί και να μάθω τσέλο και άρπα. Να γίνω διάσημη μπαλαρίνα και να με καλέσουν στο New York City Ballet για να παίξω την Οντέτ στην Λίμνη των Κύκνων (και φυσικά στο τέλος όλο το θέατρο σύσσωμο να με χειροκροτάει και να φωνάζουν ‘’ Μπράβο! Θαύμα! Άξια!’’) ή να κερδίσω το Τζόκερ και να κάνω τον γύρο του κόσμου χωρίς να με νοιάζει πως θα ξημερωθώ και τι δικαιολογία πρέπει να βρω να πω στον ιδιοκτήτη του σπιτιού όταν θα μου ζητήσει το νοίκι (νομίζω ότι τις έχω εξαντλήσει όλες πλέον… το μόνο που δεν έχω πει ακόμα είναι πως είμαι σε προχωρημένο στάδιο Alzheimer και την ίδια στιγμή που μου λέει κάτι, εγώ το ξεχνάω… χμμμ δεν είναι κακή ιδέα). Επίσης ωραία θα ήταν σε ένα από τα ταξίδια μου να γνώριζα τον τέλειο άντρα . Ναι, όσο το σκέφτομαι τόσο πιο πολύ μ’ αρέσει. Κάπου εκεί στην ξενιτιά, στα βάθη της ερήμου, εγώ πάνω σε μια καμήλα (πάντα ήθελα να ανέβω σε καμήλα… δεν ξέρω γιατί με εξιτάρει τόσο η ιδέα… να ‘ναι η καμπούρα? Ή μήπως το φτύσιμο; Γιατί και όμορφο ζώο δεν το λες!), φορώντας το τουρμπάνι στο κεφάλι αλά Salma Hayek ( ή είμαστε chic ή δεν είμαστε),  μία λεοπάρ μπλούζα με ένα μανίκι (να πετάξω και λίγο ώμο να φανεί η ομορφιά μου), ένα αεράτο μεταξωτό σαλβάρι και τα Manolo Blahnik  σανδάλια μου (δικό μου όνειρο είναι, ότι θέλω φοράω) , πηγαίνοντας με το καραβάνι να ανακαλύψουμε τα μυστικά της ερήμου, νάτος πετιέται από ψηλά! Πάνω σε ένα μαύρο άλογο σαν τον Indiana Jones! Είναι μελαχρινός, νταβραντωμένος , φαίνεται σκληρός αλλά και γλυκός συνάμα. Σταματάει απότομα απέναντι μου, εγώ σαστίζω και κοιταζόμαστε στα μάτια. Το βλέμμα του είναι άγριο και τα μάτια του καίνε από τον πόθο. Εντάξει… Και μετά ξύπνησα. Η καμήλα είναι το χιλιοτρακαρισμένο αυτοκίνητό μου, εύχομαι να είχα περισσότερο ύφασμα να καλύψω και τον δεύτερο ώμο μου που έχει κοκαλώσει απ’ το κρύο (γιατί φυσικά το καλοριφέρ του αυτοκινήτου μου δεν λειτουργεί), τα παπούτσια μου δεν είναι Manolo αλλά Μανωλιός (φόρος τιμής στον Κυρ Μανώλη τον τσαγκάρη που μου ‘φτιαξε τις σόλες) και το μελανούρι δεν είναι άλλος από τον Πακιστανό στο φανάρι που μόλις μου έκλεισε το μάτι και πρότεινε να μου καθαρίσει τα τζάμια τσάμπα. Αυτοχαστουκίζομαι λοιπόν κι επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Μπορεί κι αυτή να κρύβει καμιά εκπληξούλα. Μμμμμάλιστα.

Θέλω, Πρέπει, Μπορώ λοιπόν… κι άντε να δούμε τι θα γίνει...